DE MAAN IN RAM WANDELING...... vrijdag 23 maart 2012, Kapellerbos
Het plan was om An mee te nemen naar een stuk bos, dat opvalt door de enorme rust en stilte, een stilte, die je zelfs tegenwoordig in bossen nauwelijks tegenkomt omdat er altijd wel wegen in de buurt zijn. Voortvarend reed ik eerst naar Heide waar we in een noodgang nog even boodschappen deden en een bijna aanvaring hadden met een Boze Belg. Ik begon te foeteren in de auto op die Belg en mijn vuist omhoog te ballen, An wist niet hoe ze het had met mij. Maar die Belg was me aan het klemrijden en dat moet je nooit doen met een Uranier. Ik geef wel toe dat ik aardig aan de snelheid zat, en toen we ons afvroegen waar de Maan stond, besloten we dat dat wel in Ram moest zijn. De middag ervoor was het Nieuwe Maan geweest en ik wist nog net dat die ook in Ram moest staan omdat de lente (=Zon in Ram) net begonnen was. En omdat de Zon begin Ram stond, moest die wel conjunct Uranus staan dus het zou wel eens een wilde Nieuwe Maan geweest kunnen zijn. En of dat zo was! Pas nu, nu ik deze pagina schrijf, dagen later al weer, maakte ik eens een horoscoop van die vorige Nieuwe Maan, als ik die van te voren gezien had was ik wellicht niet eens in de auto gestapt :
dat gedoe in Ram stond in het 8e huis!!!!! Mercurius liep retro, en dat merkten we onderweg ook, we hadden een omlegging. Uiteraard.
Het was prachtig weer, in een prachtig gebied
Normaliter hoor je hier niets anders dan de natuur. Maar de Maan stond in Ram, en de nieuwe Maan had conjunct Uranus, Merc retro en de Zon, in het 8e huis gestaan, dus stilte ? Ho maar... Het begon met een stel blaffende honden in de verte. An had al de herrie van boomzagers voorspeld, maar dat bleek gelukkig niet waar.
Ongeveer vanaf dit punt begon er in de verte een inbraakalarm te loeien, en dat geluid bleef gedurende onze hele wandeling. Weg stilte:-)
Hier hadden we net even boomenergie gevoeld, de grove den, om de energieblokkades te vinden (die hadden we natuurlijk niet:-)
Er stonden hier enorm veel dubbele bomen, dit was zelfs een 5 dubbele Amerikaanse Eik. Een duidelijk geval van hoge energie in dit gebied, in de grond, te veel voor 1 boom, zou Mellie zeggen.
tja de NM had dus in het 8e huis gestaan, dus kregen we voorlichting over levende doden, oftewel, hoe de cirkel rondgaat doordat zwammen bomen opeten die weer als voedsel voor bacterien dienen, die dan tot slot humus maken voor nieuwe bomen, erg 8e huis dus. Dood en wedergeboorte en in de tussentijd een afbraakproces.
Maar wat ik toch gehoord heb over liggende boomstronken zoals hier en de Nederlandse wet tegenwoordig, daar zakt je broek spontaan van af. Dat verhaal komt over twee wandelingen , als we aangeland zijn in de Wildenborch in Lochem. Nu zijn we nog in Kapellen of Heide Kalmthout of ergens daar tussen in op deze wandeling. In Belgie dus.
Eigenlijk had ik liever dat de broek zou afzakken van deze 50er jaren kereltjes, een informatiebord van het Vlaams Natuurbeheer dat zo tekeer gaat tegen vreemdelingen, dat ze gewoon op het Vlaams Blok lijken. Als het aan hun ligt gaan alle prachtige dennen en Amerikaanse eiken er uit om er berken, beuken en eikenbomen voor terug te plaatsen omdat die alleen inheems zijn. De hele charme van de bossen die je het gevoel geven op het buitenland op vakantie te zijn zou daarmee mooi verdwijnen... want hier waanden we ons in de Vogezen, ik tenminste.
Weer zo´´n prachtexemplaar, ongewenst volgens hen.
We lopen door en ik blijk de weg kwijt te zijn, Merc retro, want ik was op zoek naar 6 ceders bij een watertje. Maar hier was ook een watertje. Een ander watertje
een watertje met prachtige kleuren. We lopen langs de oever terug
Dit was vroeger militair terrein (Ram)
 |  |
 | Kijk nou toch eens wat een schitterende kleuren. Misschien zit er wel veel ijzer in die bunker, want dit is ijzerhoudend water. Maan (water) in Ram ( ijzer), de roestbruine kleur is praktisch dezelfde als de roestbruine kleur die wij voor rood aanzien van de planeet Mars aan de hemel. |
Omdat we geen bankje tegengekomen waren omdat ik de route daarheen kwijt was, hebben we ons maar even verpoosd op zacht mos,
we hebben vanaf hier uitzicht op de bekende Betula Bobbeliana, oftewel, de bobbelberk:
bij deze splitsing gaan we links af
er na draai ik me om, en zie dat we uit een weggetje gekomen zijn waar we niet in hadden gemogen, van de andere kant was er niet zo'n bordje. Altijd leuk, iets gedaan te hebben wat niet mocht.
Tot slot krijgen we nog even voorlichting over hoe het hier over zes maanden zal zijn, gaan terug naar de auto en rijden met dezelfde noodgang als op de heenweg terug naar huis.
