Kalmthoutse Hei: a sentimental journey, zaterdag 19 juli 2013
Langs de Korte Heuvelstraat, waar ik sinds 2005 niet meer geweest was, maar nu liep Mercurius retro, had de gemeente Kalmthout eindelijk eens parkeerplaatsen aangelegd. In 2005 en before had ik ze niet nodig omdat huurders gewoon de zandweg hierboven rechts mochten oprijden en ik toen huurder was, maar dat was verleden tijd. Het Vogelweerstation wat we passeerden was ook nieuw. Er stond een vogel bij die een steen vasthield, dit was het weerbericht:
DE STEEN
is nat: regen
is wit: sneeuw
is droog en warm: zon
is onzichtbaar: mist
Beweegt: wind
Slingert: storm
is Gevallen: aardbeving.
Humor toch?:-)
in deze snikhete tijden was het op deze zaterdag bewolkt en dat kwam goed uit, want we gingen op expeditie en moesten lange zandpaden afleggen om ons doel te bereiken, die je in snikheet weer vol zon niet wandelt. Vandaag kon het dus.
onderweg vertelde ik Suze over een film van Tibetanen die op expeditie gaan naar de zoutmeren van Tibet, met hun yaks, maar wij deden het zonder yaks.
en ploegen voort op deze expeditie met onze tassen
dan is er eindelijk een hutje om even bij te komen. Tot hier wist ik de weg naar ons doel.
maar daarna niet meer, dus vraagt Suze een nabijgelegen boom om ons de weg te wijzen.
ondertussen plukt ze nog wat dennentoppen voor de Moonlodge winterthee (in voorbereiding)
de yaks keken van een veilig afstandje toe
en dan zijn we bij ons doel, ik zie opeens een reuze dennenappel op de grond liggen, kijk om me heen, en zie de zeedennen staan. Rapen maar
met volle tassen keren we weer terug. Op deze pagina (tweede foto) kun je zien wat we ongeveer van plan zijn met de zeedennenappel, echter zul je op de Bronkhorsterwandeling (ook in de maak) kennis kunnen maken met een mevrouw die dergelijke dennenappels inkoopt voor de trendhopper... tjonge jonge.. niet van onze makelij namelijk, er blijken nog meer mensen het zelfde idee te hebben:-(  :-)
Op de terugweg bedenk ik opeens dat ik nog een solitaire zeeden weet te staan, daarvoor moeten we een trapje opklauteren en weer af, maar je ziet aan deze boom dat ze allemaal nog in de boom hangen, er was geen oogst. Edoch, de boom die ons de weg wees, deed zelfs de volgende wandeling nog zijn werk, terwijl ik dacht dat deze Kalmthoutse Hei zowat de enige vindplaats was die ik ken voor dergelijke reuzendennenappels, in heel NL niet te vinden (des te merkwaardiger dat de trendhopper ze heeft weten te bemachtigen voor de aanstaande kerst, ook geschilderd en beglitterd...)

De song hieronder zongen we met enige regelmaat in en om het medicijnwiel van de sunlodge waar ik destijds woonde op deze kalmthoutse hei, inderdaad, een sentimental journey:-) Suze vroeg of ik er weer zou willen wonen. Jawel hoor. Onder bepaalde omstandigheden dan:-) Maar ze zei vol wijsheid: kijk nooit terug naar wat was, dat is het verleden.
.













.
Make a Free Website with Yola.