Van Beutenaken naar Slenaken 6-11-2013
.
.
We vonden een veel betere parkeerplek dan de vorige keer, vlak onder Beutenaken, waar we hier bij dit bruggetje over het riviertje de Gulp, zo naar Slenaken konden wandelen.
.
.
Er was weer maretak te over, maar ik kon er weer niet bij.
.
.
Het wordt hier ook wel het Limburgse Heuvelland genoemd.
.
.
Mooi hier he?
.
.
oef, we moesten hier even door de modder heen...
.
.
Het was gelukkig nog steeds droog.
.
.
Zoals te doen gebruikelijk sjok ik weer achteraan.
.
.
Ook bij deze eik probeer ik nog even of ik bij de maretak kan, maar helaas pindakaas.
.
.
op de heenweg was het nog steeds droog...
.
.
voor het restaurant waar we koffie gaan drinken doet moeders even voor hoe vreselijk ze haar capuchon vindt op haar nieuwe jas...
maar het regende nog steeds niet..
.
.
na de koffie was het nog steeds droog en hebben we de euvele moed om overlangs terug te gaan, dat wil zeggen over de heuvel. De heuvele moed dus..
.
.
het eerste wat we vinden zijn appels, helaas waren ze behoorlijk aangetast. Echt van die biologische dingen dus...
.
.
even een terugblikje op het dorp Slenaken, mooi he?
.
.
dan gaan we het bos in, wat wel goed uitkwam want het begon toch iets te druppen
.
.
uh waar blijf ik nou?
.
.
terug in het dal zie ik voor het eerst van mijn leven plukbare sleedoornbessen. Niet dat ik wist dat het sleedoorn was maar moeders wist het wel en snapte niet dat ik er flink van ging plukken in de regen die inmiddels behoorlijk neerkwam. Of ik er maar eentje wou proeven, dan zou ik er wel achter komen hoe wrang ze smaakten. Dat deed ik dus, maar ik vond het een vondst en plukte nog even door.
.
.
Voor de afdaling (met omweg) naar beneden hebben we er toch maar een stok bij gepakt.
.
Van slechts zo weinig sleedoornbessen heb ik twee enorm grote glazen hartstikke lekkere limonade gemaakt, als volgt: eerst de bessen met water tot moes gekookt, een beetje geholpen met een stamper, er trouwens flink wat groene steviapoeder bij gedaan en wat citroensap. Het gezeefde vocht was dermate sterk dat het als een siroop diende wat weer verdund kon worden met water. Het smaakte niet wrang, gewoon echt hartstikke lekker. Dit in tegenstelling tot de ingemaakte sleedoornbessen op alcohol die Hugo had gemaakt en me liet proeven, die waren nog steeds wrang en hadden de pit er nog in:-)
terug naar de indexpagina - volgende wandeling

nieuw boek hieronder van Hans Moolenburgh, en daaronder weer eens een nieuw superfood boek.
 
  
Make a Free Website with Yola.