|
Waterwingebied van de Vitens, Paasberg, Lochem, 11 juli 2012, 58 min  Nadat ik muis17 geofferd had aan de roofvogels en naar de copyshop geweest was, was ik van plan ergens te parkeren in de buurt van dat bankje rechts, waar, toen ik er uiteindelijk wandelend aankwam, helemaal nergens te parkeren viel. Maar ik reed verkeerd. Toen ik echter een kerk in de verte zag, ---kerken hebben een magische aantrekkingskracht op mij:-) en ik dat gebied nog niet kende, dacht ik, dat is interessant!
ik parkeerde er vlak bij, onder de wilgenroosjes waarvan ik aan het eind nog een boeketje plukte, en naast de springbalsemien.  hier kun je, althans real life, goed zien dat kamille graag groeit op braakliggend terrein  Deze begineik (met bankje, dat ik nog niet nodig had:-)) vroeg ik om een leuke wandeling (hetgeen helemaal lukte) en dan word ik welkom geheten door Vitens, die zegt dat we een waterwingebied binnengaan.  dan "klim ik naar boven" naar de interessante kerk  die een watertoren bleek te zijn:-) Er stond een grote zendmast bovenop, dus ik drink klaarblijkelijk elke dag water ingestraald met zendmastenergie   we zijn direct al op de Paasberg, ik had ook geen enkele gusting, om het even op z'n Vlaams te zeggen, om bergen te beklimmen vandaag.  gelukkig hoefde dat ook niet want ik was al op de top van de Paasberg, ik ben hier wel eens van de andere kant gekomen, een weggetje in de verte diep beneden, en dat is een hele klim:-)  en aangezien ik me tot hier toe nog steeds niet te hard had ingespannen had ik ook geen nood (= Vlaams voor behoefte) aan een bankje hier
dan kom ik deze fungi tegen op twee oude eikstammen, en aangezien ik de eikfungi nog niet had op mijn fungi pagina, hebben deze foto's die pagina gehaald (zie de tab bovenaan voor meer fungi:-)  we lopen maar eens verder  en dan kom ik deze eik met zijstam tegen, die er bijna om roept om tegen aan te gaan staan. Dat deed ik dus. Ik kon zo in deze mooie julimaand met vakantiegevoelens niet zo gauw bedenken met welk probleem ik hem nu weer op kon zadelen, tot ik bedacht dat ik nog steeds een te hoge bloedsuikerspiegel en dus diabetes heb. Toen vroeg ik hem maar om daar wat aan te doen. <Wordt vervolgd op deze pagina>  we lopen maar eens verder, het zoveelste bankje, dit is wel een wandeling die geschikt is voor nul komma nul conditie maar vandaag had ik er nog geen nood aan op dit punt  Als ik de hoek om gegaan ben kom ik in een laantje vol douglassparren en deze spreekt me helemaal aan, samen met mijn tegenswoordigs favoriete lijsterbes, dus ik ga tegen de boom aanstaan met de lijsterbes dit keer voor mijn buik. Douglassparren zijn oude Indianen, en soms willen ze wel eens een praatje met me maken, dus voorzichtig vraag ik hem wie hij is. Dan zegt hij : IK zal jouw anti-diabetesboom zijn! Zie je het niet? Met de lijsterbes op je buik en mij langs je ruggengraat? Wow!! Eik had me doorgestuurd!!! En toen ik thuis de foto's zag, zag ik opnieuw die tweede stam aan de Eik waar ik het oorspronkelijk aan vroeg, dat is al een VERWIJSEik! :-)  ik loop verder en denk bij mezelf, misschien kan ik van hieruit wel wandelend naar het plekje waar ik met de auto had willen komen en zo niet, ga ik dezelfde weg terug want anders zou het helemaal zo'n korte wandeling worden. Dan voel ik dat Douglasspar doorwerkt en me duwt in de richting van verder lopen. Zijn boodschap is eenvoudigweg dat ik meer aan de wandel moet! Ik gehoorzaam. Uiteraard:-) Een oude Indiaan ga je per slot niet tegenspreken, zelfs niet als je een Waterman bent.  het zg. doodlopende weggetje waar ik verder gelopen was had een fietspad naar de Barchemseweg, wat ik al wel verwacht had op de een of andere manier.  hm, het was nog een heel eind naar waar ik heen wilde. Gisteren waren we nl met de auto langs de Barchemseweg gereden en had ik allemaal koningskaars gezien, verderop, maar relatief dichtbij het "bankje" op het kaartje (dacht ik).  ik ben er nog steeds niet  maar dan, eindelijk kom ik bij de Hoge Enk aan, waar ik wist dat er een bankje stond, en nu was ik er wel aan toe, he he . Er stond een enorme rode schrijversbeuk achter, waar ik nog even tegen aan geleund heb, maar niet lang, want met al die knolwortels stond ik er niet lekker.  tewijl ik daar zit begint het behoorlijk te waaien en te betrekken en ik smijt zo eens een gedachte de lucht in, richting de begineik van de Hoge Enk, dat hij het even droog moest houden. Wat geschiedde. Daarna loop ik nog een eind richting de vermeende koningskaars maar ik zie het in de verste verte niet, en loop dan terug. Met de auto zijn afstanden toch anders dan met de benenwagen.  op de terugweg kom ik bij het huis van een tandarts, pal op de weg, pardoes moederkruid tegen. Er heeft vast iemand migraine bij die tandartsfamilie, want daar is het goed voor. Een beetje een melancholisch lied (Land-of-Sorrow-Rusland), maar ja dat krijg je met water |
.
.
