sacred walks

.
Het was opnieuw prachtig weer. Na een drie-urige sessie over doofheid, dementie en herseninfarcten:-), gingen zes van ons de Wolfhezerheide op. Rechts boven worden de kwalen opgedaan tijdens de drie urige sessie geheeld door deze krachtige beuk.
.

.
De ene helft ging rechtdoor de hei op, de andere helft rechts af, om naar de Wodanseiken te gaan.
.

.
Dan komen wij (de andere helft) de ene helft weer tegen: Eeeen voorop, gevolgd door Eleen en Eseen.
.

.
Al snel nemen ze echter opnieuw het voortouw en aangezien wij onderweg een bankje tegenkwamen, raakten we hen vooralsnog helemaal uit het oog. Twee ervan hebben we ook niet weergezien trouwens:-) Maar Eeeen woont hier en wist de weg, dus ze zou vast niet verdwalen. Nee, dan wij..
.

.
Berken en imposante grove dennen, maar nog geen wodanseiken...
.

.
Onder de betovering van blauwe paddestoelen (ze is kleurenblind want ze waren grijs:-), raakte Eseen de andere twee kwijt, dus konden wij haar redden van een enorme verdwaaltocht. Met zijn vieren, inmiddels, dalen we de berg af naar de sprengen. Gelukkig komen we daar een jogger tegen die ons min of meer de richting naar de Wodanseiken aanwees, hij had het al aan heel veel mensen moeten vertellen vandaag, zei hij. (Het was mooi weer, en opnieuw, ondanks het feit dat het zaterdag en geen zondag was, hartstikke druk hier).
.

.
dan komen we in het bos van Frodo, een sprookjesachtig pad ontvouwt zich.
.

.
zo nu en dan gillen we eens even JOEHOE, en als we in de verte de anderen terug horen gillen weten we dat we goed lopen.
.

.
we blijven vrolijk JOEHOEOE roepen en krijgen even zo vrolijk JAHAAHAA terug:-)
.

.
maar ja zeg, toen bleek het een onbekende vrouw, man, kind en hond te zijn, die tegen ons hadden teruggeroepen:-)
.

.
ze zaten op het bankje tegenover deze wodanseik en zeiden dat het pad aan de noordkant niet veel voorstelde, dus gingen we terug, het bruggetje over om braaf langs de zuidkant van de Spreng onze route langs de Wodanseiken te vervolgen, die we dus niet konden aanraken, omdat het pad afgezet was.
.

.
Vind je rechts ook geen prachtig bijna mysterieus beeld, waardoor je begint te begrijpen dat schilders hier hun inspiratie opdeden? Het waren ook 19e eeuwse schilders die deze eiken voor het eerst Wodanseiken noemden, omdat ze zo oud en groot waren.
Hieronder een impressie van de Wodanseiken.
.

.
Nadat we de berg weer omgeklommen waren, door het hekje terug naar de hei gingen, kwamen we nu aan bij hetzelfde bankje als waar we een week geleden ook een foto namen. Zo te zien waren we best vrolijk geworden van die Wodanseiken.
.

.
we doen nog even wat andere eiken aan, ik vroeg aan Eik om mooi weer, morgen, maandag, en vanaf woensdag in het Emsland.
.

.
Dan wandelen we terug de hei over, van de anderen geen spoor!

terug naar de indexpagina - volgende wandeling